Agter die skerms van Ma-wees….

Sosiale media maat ma-wees so moeiteloos lyk, dit skep die perfekte wêreld, maar tog weet ek en jy dat dit nie eintlik die geval is nie.

Ek verkyk my altyd aan die “reels” op instagram, waar mamma’s in hul mooiste klere op videos verskyn saam hul kinders. Vreesloos vry op die strand hardloop, in die mooiste kafee ‘n koffie en groot stuk koek geniet. Moet my nie verkeerd verstaan nie - ek sien die mooi hierin raak. Maar, hoe sal ons reaksie wees as ons sosiale medie gevul is met die “raw & real” van ma-wees?

Deesdae as ek in die publiek gesien word is daar ‘n 90% kans dat my klere kolle op het van my 8-weke oue reflux baba, my oë lyk moeër as gewoonlik en ek gaan jou nie noodwendig dadelik herken nie. Bloot vir die feit - my moeg is moeg. In hierdie nie-so-mooi deel van mamma-wees, het ek boonop nog ‘n peuter wat se emosies te groot is om te hanteer en die aanpassing van die enigste een kind na die oudste kind is oorweldigend.

Ons mag dalk ‘n episode in die winkel hê waar sussie huil omdat sy nie iets kan kry nie, mamma moet ferm nee sê en dan merk ek ‘n tannie op wat haar wenkbroue lig. Want hoe kan mens nee sê vir so klein mensie? Ja tannie, ons het perke en sussie moet leer dat sy nie altyd haar sin kan kry nie.

Sou dit vreemd wees om hierdie oomblikke ook af te neem en vir die wêreld te wys? Ons wil die idee skep dat alles mooi en maklik is, maar dit is nie die geval nie.

Ek het koffie gedrink saam ‘n vriendin en sonder om oor my woorde te struikel het ek gesê ‘sommige dae is vrek moeilik, ek sukkel!’

Toe ek dit hardop sê, het dit gevoel ek doen iets verkeerd, maar hierdie vriendin is ook ‘n mamma en sy ken die ins & outs al te goed - want, ja, ons sukkel al lyk dit nie so nie.

Mamma-wees voel dalk of jy nooit rus nie - jy moet bont staan vir alles - enige tyd! Jy moet net reg wees. Dadelik.

Mooiste-mamma , sosiale media skep ‘n beeld van Ma-wees. Ja, ons het daardie oomblikke ook. Maar die agter die skerm oomblikke waar jou klere bemors is, jou skouers hang en jy voel jy kan nie meer nie, hierdie is die oomblikke wat in my oë mooier is.

Jy gaan nie jou vuil klere, deurmekaar hare of kort-humeur onthou nie. Jy was daar in die oomblik, jy het jou alles gegee vir die kleinste mensie wat op jou staat maak. Hulle maak nie staat op ons om die perfekte video te maak nie. Hulle gaan onthou hoe was daar gespeel en gelag, saam geleef in die oomblik.

Mamma - al is jou dae nie die perfekte instagram reel nie, jy doen goed. Jy bou aan God se koninkryk, en jou chaos is perfek, al voel dit meer oorweldigend as enige iets anders.

Neem jou chaos in, neem dit ook af - want daarna gaan ons die meeste verlang!

Voor jy jou oë uitvee bly jou klere skoon, en jy tel nie meer speelgoed en kinderskoene op wat die huis vol lê nie.

Haar waarde is meer werd as korale…

Sy het ñ kernrol - Sy is die een wat ñ jong lewe bewaar in haar moederskoot vir 9 maande, en die jare daarna op vele ander maniere beskerm….

Met vele opofferings, baie uithouvermoë, ongesiene trane, en veel meer gebede is haar liefde onvoorwaardelik.

Haar titel wat sy daagliks trots dra:

Mamma, Moeder, Ma….

Sy is die een wat nagte om jou styf teen haar bors vasgedruk het toe jy ‘n pap babatjie was, met oë vol liefde en deernis na jou omgesien het terwyl die wêreld stil raak. Soms het sy alleen in haar eie wêreld gevoel, en gewonder hoe gaan sy jou groot kry. Maar Mammas kan baie dinge doen, en om jou groot te kry is een van hulle waarop sy trots is - baie trots is.

Op ñ 27-jarige ouderdom het ek my Mammie, soos ek haar noem, steeds só nodig. Wanneer ek siek voel, rol ‘n traan oor my wang bloot vir die feit - ek soek my MA! En ek besef die groot & sterk fondasie wat ‘n Ma neerlê….

ñ Voorreg, ñ enorme voorreg om vandag steeds my Mammie te hê en ñ Mamma te wees.

Dis weer Mei-maand. Moedersdag-maand…

As jy nog van die gelukkiges is wie se Mamma hier is, waardeer haar. Druk haar, soen haar. Stuur ‘n boodskap en bel haar. Neem haar soet-stem in.

’n Ma is die draer van alles wat veronderstel is om haar te breek. Sy is die anker in die storms wat wild woed in en om haar huis, al is sy self broos en kwesbaar.

Maar in elke môre vind sy nuwe krag om oor te begin. Haar moeë liggaam kry nooit die rus wat dit verdien nie. Sy moet buigsaam wees, en nederig. Sy hou aan om te gee, sonder om te verwag.

As jy na haar soek in die oggend, werskaf sy in die kombuis, wanneer almal slaap sleep haar voete deur die huis om op te ruim en daardie laaste bondel wasgoed op te vou of nog iewers iets netjies te maak.

Sy gee vrylik

Sy is die opvoeder

Sy is die tuisteskepper

Sy is die vrou, die hoeksteen en anker van die gesin.

Jy sal haar nie sommer hoor kla nie.

Sy is sag en uit liefde aan mekaar geweef, waar tyd, geduld en liefde geen perke ken nie.

Haar trane word voor die Here gestort, en deur alles waarmee sy ook worstel, bly sy die gom wat alles bymekaar hou, kom wat wil.

Moeders moet vereer word - nie net een keer ñ jaar nie.

Maar daagliks, want sy is meer werd as korale.

Opgedra aan my Moeder, Susan. Dankie Mammie - ek sou nie kon wees wie ek is sonder Mamma se fondasie nie.

Deep dive after miscarriage

Scripture: Lamentations 3:19-24

“I remember my affliction and my wandering, the bitterness, and the gall. I well remember them, and my soul is downcast within me. Yet this I call to mind and therefore I have hope: Because of the LORD's great love we are not consumed, for his compassions never fail.”

Maybe your grief is fresh and raw and you’re still reeling from the suffocating blow of a recent miscarriage, just like me. Or maybe you’ve long ago buried a secret grief but something within is probing you to lean into the pain once again. I can’t answer the cosmic “why” of your miscarriage, but I can validate and help you understand your pain and grief. I want to link my arm with yours in hope as we look together toward the day when Jesus makes all things new.

I discovered something refreshing and helpful in the early days after my miscarriage when grief came pounding with incredible force: If I didn’t dive deep, the waves of grief would absolutely crush me and drown me. The apostle Paul calls it being “hidden with Christ” (Colossians 3:3).

I call it surviving.

As I began to practice my own deep dive after losing our daughter, Amelia Lilly, to miscarriage, at 6 months and everything that transpired during the miscarriage (after already having listed two babies), I discovered this was actually more than survival. It was an invitation: Would I find Jesus in the deep?

It’s normal to be filled with questions when experiencing personal trauma. Why me? Why does this have to happen again? What have I done to deserve this? Is this my fault? Have I not suffered enough? Does God still love me, and if He does, why must I endure this pain and loss again? Why would God let this happen? Is he punishing me for something? What if God isn’t who I thought he was? How can I go on with life as I once knew it? Will I ever feel normal again? Is God—or his goodness—even real? What if my whole faith is a sham?

Because the grief, frustration, and pain of miscarriage often go unspoken, these types of questions can eat away at the soul and confidence of a woman as she tries to shoulder the burden of them in secret. We pretend to hold it all together, we keep busy to not think about or feel the pain. We avoid people and places, to minimize the outpour of looks, questions, advice, condolences, and the “I know how you feel” moments.

But I must tell you this: It might seem impossible, but you can do this. You can lose and grieve and hope. The power of grief can, and sometimes will, sweep us off our feet. But we can learn how to breathe under the deep. We may even learn to open our eyes there. We can grieve with hope. We may be brokenhearted or even crushed, but we will not be destroyed.

We might even find that, in our weakness, we’re stronger than we think.

Just keep moving, one foot in front of the other. And if you falter and stumble, reach ahead and grab onto God’s hand. He is always waiting for that outstretched hand. He will wrap his hand around yours, hold you steady, and walk with you.

Take a breath, fill your lungs with fresh newness, and exhale the pain, frustration, anger, and hurt.

And remember, it is okay to not be okay. It is fine to take your time to deal with and heal. No one person, in this world, heals at the same pace. There is no time limitation to trauma or pain, so take your time, however long it may take.

And don’t let anyone tell you, to stop wallowing, to stop feeling sorry for yourself, to move on, that you are not the first or last woman to lose a baby…and if you do encounter these naïve people, step back, exhale and give it all to God.

I am with you in this, and we will get through this. Remember how powerful, graceful, kind, amazing, and beautiful you are, always.

Love and respect,

Leatitia Coetzee